#27 | Tadaaaa, aannemer Juanjo is klaar met mucho-mucho veel trabajo - EN WIJ ZIJN ER OM HET JE TE LATEN ZIEN OMFG 😁

Geen palabras, maar een pelicula dit keer. Kijk je mee?

#26 | Het einde van fase 5 in zicht: de voor- en na-foto's 🤩

Fase 5 gaat als een tren, sterker nog, Juanjo is al bijna klaar.

Een goed moment om even stil te staan bij waar we vandaan komen en waar we nu staan. Met andere woorden: de voor- en na-foto’s.

Geniet je met ons mee?

Eerst de voor-foto’s:

De woonkamer, met een oude, kapotte schoorsteenschacht

Kijk, zo zagen de muren en de vloeren eruit, veel puin, cementhopen en een lappendeken van oude stuclagen en bouwstenen.

De trap, voor zover dat zo mag heten. Links de ‘gastenkamer’ en rechts een gat in de muur.

Een goed voorbeeld van de vloer, of liever gezegd: zandbak.

Can we get a drum?

Daar komen ze dan, de na-foto’s:

De woonkamer, met links in beeld waar de kachelpijp gaat lopen.

Vanuit de gastenkamer (met een nieuwe muur) naar de gang (die bestond nog niet) naar de badkamer. En we hebben deurposten, olé!

De gastenkamer, met links de nieuwe muur, en let op de vloeren: géén zandbak, maar een geïsoleerde, geëgaliseerde vloer.

De trap.

De woonkamer, aan de kant waar de oude schoorsteenschacht zat.

De laatste loodjes.

Een traphekje, en dat is het eigenlijk wel. Dan is het tijd voor fase 6 😃

#25 | Mira: de binnenkant is bijna klaar om de vloer te leggen en te gaan verven,

De verbouwing gaat nóg harder.

We kunnen het je vertellen, maar dit is waarschijnlijk zo’n situatie waarin dat spreekwoord met die foto en duizend woorden van toepassing is.

De aansluitingen voor de keuken.

De tussenmuurtjes in de badkamer.

Vloeren geïsoleerd en geëgaliseerd, deurposten gemaakt, trap hersteld

Tadaaaa: de buitendouche is in de maak

Muren glad, vloeren glad, stroompunten aangelegd

En hoe zit het nou met die spijlen voor de ramen? Veiligheid was toch zo belangrijk? Die krakers liggen toch op de vloer?

Si, es verdad.

Maar die Spaanse vriend heeft steeds pech met hoogwerkers, auto’s en het weer dat niet meezit. Vertraging dus, maar voorlopig wordt ons huis niet gekraakt, maar verbouwd 😁

Volgende keer meer.

Un gran abrazo

Tim & Nino

#24 | De verbouwing gaat als een cohete

Hombre, wat gaat de verbouwing goed 😁

Juanjo stuurde ons afgelopen weekend deze foto’s:

Olé, onze allereerste geplante boom, Juan Carlos, leeft nog 🥳

Rosa Dos, de naaldige, temperamentvolle vervanger van rozemarijnplant Rosa, is helaas heengegaan 😥

Kijk, de deurkozijnen worden gesteld en het gat in de muur naast de trap is netjes hersteld.

De muren worden uitgevlakt, om later met een mooi wit mengsel glad te worden gestreken.

De isolatieblokken om de vloer een flinke bescherming te bieden tegen kou en vocht, liggen al klaar.

En links zie je dat ook de elektriciteitsdraden al zijn aangelegd. Juanjo gaf aan dat die bijna allemaal al zijn getrokken.

En links op de foto: de elektricitetsdraden die naar buiten lopen, voor de stopcontacten en lichtpunten op de veranda.

Het gaat dus lekker. Er gebeurt veel en op dit tempo hebben we er allebei vertrouwen in dat de eerste grote verbouwfase eind april wel af is, volgens planning dus.

Ons plan is er dan naartoe te gaan om een boel te regelen, tegels uit te zoeken, te praten met de leverancier van zonnepanelen en nog veel meer. Daarover lees je meer in een van onze volgende updates. Dus sigue leyendo, hasta la próxima.

#23 | PLOTTWIST, de Grote Verbouwing is begonnen 🔨

Samen met onze vriend Pascal waren we al door het huis gelopen. Waar komen de stroompunten? Waar komen de waterpunten? En zelf hadden we natuurlijk ook al nagedacht over vragen als:

• Waar komen de deuren en welke kant openen die op?

• Naar welke kant openen de ramen?

• Wat wordt de indeling en heeft dat invloed op bestaande en eventuele nieuwe muren?

• Hoe zit het met isolatie?

• Waar komt de afvoer en waar gaat die heen?

• Waar komt de meterkast en wat is slim met dat zonnepanelensysteem?

• Hoe gaan we het huis verwarmen in de winter?

Om alles zo gedetailleerd mogelijk uit te werken en de kans op miscommunicatie met de aannemer te minimaliseren, werkte ik de plannen uit in talloze plattegronden, inclusief alle bijzondere aandachtspunten, in het Spaans. Zo konden we het de aannemer niet alleen uitleggen, maar ook laten zien.

De aannemer kwam langs, keek naar de tekeningen en zei: ‘‘Wow, zoiets heb ik nog nooit gezien’’ - in het Spaans dan hè?

Blijkbaar gaat het anders daar en okay, we hebben het inderdaad best wel uitgebreid aangepakt.

Kijk maar, zo wordt het huis.

En toen kwam de offerte

Juanjo, die aannemer, kwam drie keer langs. Om kennis te maken, vragen te stellen en nóg een keer alles te checken. Elke keer weer benadrukte hij hoe fantastisch hij de tekeningen vond en hoe duidelijk het plan was. Ook uit zijn vragen bleek dat hij het plan goed begreep en zijn ideeën bouwden voort op wat wij hadden bedacht. We hebben dus een fijne en professionele indruk van hem - en hij werd aangeraden door Luís, die natuurlijk al goed werk had geleverd.

Dus ging Juanjo aan de slag met een offerte.

Wat zou het worden? De Vraag der Vragen.

We zijn geen aannemers en bovendien: wat zoiets kost in Andalucía, daar hadden we al helemáál geen manchego van gegeten.

Gokken, is wat we konden. En afwachten. Je begrijpt dat we het er elke dag over hadden. Hoeveel? Wat wordt het? Het enige wat we wisten, was de lijst van klussen:

• De oude schoorsteen slopen

• Een buis door het huis trekken voor de toekomstige houtkachel, via het dak naar buiten

• Alle waterleidingen, waterpunten, elektriciteitsdraden, lichtpunten, stopcontacten en schakelaars aanleggen

• De trap verstevigen en egaliseren

• De vloer op de hele begane grond isoleren en egaliseren met zandcement

• De vloeren boven egaliseren

• Een paar muurtjes bouwen

• Alle muren en plafonds afwerken met een soort stuc-mengsel

• Een luik maken naar de zolder

• Een deel van de badkamer betegelen, zodat we kunnen douchen zodra we water hebben

• De voorgevel isoleren en afwerken aan de binnenkant

• Een metalen hekje om het trapgat maken

€25.000? €50.000? Of is dat veel te weinig? Of juist te veel?

TOET TOET!

Juanjo reed ons land op. Hij kwam met het verlossende antwoord.

Hij stelde nog wat vragen en liet ons toen zijn offerte zien.

…

€13.200

En als we ook de grond om het huis heen wilden egaliseren, inclusief de hele veranda, dan zou het €14.000 zijn.

Betalen kan achteraf, pas als alles klaar is en we helemaal tevreden zijn. ‘‘Con confianza’’, zo vertelde hij.

Flabbergasted waren we.

Want dat veranderde alles

Het idee was om ons tot april volgend jaar het leplazerus te werken in de hoop genoeg geld te hebben voor de verbouwing.

En we hadden het ook al over de organisatorische puzzel. Ik zou bij de verbouwing moeten zijn, want ik werk online, Nino kan voorlopig nog niet maanden lang achter elkaar in het buitenland zijn. En dan Salto nog, onze lieve hond. Die moest dan mee. Waar zouden Salto en ik slapen? In een pipowagen op het land? Dat zou betekenen dat we nóg meer moesten sparen. En waar regelen we zo'n ding? En hoe zit het met internet? Want tussendoor zou ik gewoon door moeten werken.

Nu hoeven we die hele puzzel niet te maken. Want Juanjo stelde voor om zo ongeveer meteen te beginnen en het werk tussen zijn andere projecten door te doen. Zo kan hij de komende tijd beetje bij beetje deze fase afmaken en is hij 1 april klaar. Erbij zijn hoeft niet bij nader inzien, want er hoeven geen belangrijke keuzes te worden gemaakt: dingen als tegels, keukenkastjes, een wastafel, dat komt allemaal later pas. Bij deze fase gaat het om slopen, muren bouwen, zandcement storten en kabels trekken. Ik zou alleen maar in de weg lopen en bovendien: de tekeningen spreken voor zich én hebben we drie keer samen doorgenomen.

Mocht het tóch nodig zijn om te overleggen kan ik desnoods een keer heen en weer om nog eens samen met Juanjo naar de tekeningen te kijken en eventuele onverwachte zaken door te nemen.

Dus is dit het plan

• Komende maand worden de spijlen voor de ramen en deuren geplaatst zodat het huis goed is beveiligd

• Luís, de aannemer waar we nu mee werken, maakt zijn kozijnklus af - hier en daar was hij nog niet helemaal klaar

• Juanjo, de nieuwe aannemer, gaat voor €14.000 het huis in de basis afwerken volgens de tekeningen

• In april gaan we daarheen en is Juanjo klaar - als het goed is

• In de maanden daarna gaan we met Ed en Annelies, (die Nederlanders van het zonnesysteem, remember?) het zonnepanelensysteem installeren - als we ook dat geld bij elkaar hebben

• Als we daar dan toch zijn, zoeken we een houtkachel uit en laten we die installeren

• Dan hebben we de maanden daarna om door te sparen voor een watertank met drukpomp

Ons doel om volgend jaar voor het eerst een half jaar daar te kunnen blijven, wordt dus steeds realistischer. Tuurlijk, we willen dan een koelkast, we willen kunnen koken, een eettafel zou fijn zijn en een bureau om aan te werken is zelfs noodzakelijk.

Maar we gaan het gewoon doen 😁😁

En als we één ding hebben geleerd vorige maand is het wel dat wat minder luxe ons niet minder gelukkig maakt. Integendeel.

Qua fases en het geld dat we nodig hebben, ziet het plan er nu dus zo uit:

Fase 1 en 3 hebben we dus betaald en afgerond. Fase 2 is als het goed is volgende maand klaar, het geld hebben we al bij elkaar. Fase 4 is als het goed is de maand daarop klaar en ook daarvoor hebben we de centen.

Nu gaan we dus volle kracht vooruit op fase 5: de Grote Verbouwing. Daarvoor hebben we nog ongeveer €15.000 nodig. En we hebben tot april volgend jaar om dat bij elkaar te schrapen.

Werk aan de winkel dus. En…als je ons wilt helpen, heel graag. We hebben drie sponsorpakketten waar je uit kunt kiezen 😁

Zo. Aan de slag! 💰💰💰💰💰

#22 | Bezoek, er komen offertes aan (SPANNOND) en landverwildering

Lichtjaren aan werk en genot, schreef ik in onze carta. Wat dan allemaal?

Bezoek van Berend en Pascal 

We hebben een veranda! Een profisorische dan, maar toch. Dankzij de hulp van Berend kunnen we nu elke dag genieten van een fantastisch uitzicht op de bergen. Dat doen we op onze comfortabele bank en een tafel gemaakt van een langs de weg gevonden palet. De tegels van het terras zelf lagen verspreid over ons land en hebben we in een mooi patroon neergelegd. Zoals je kunt zien was Pascal er ook, maar die heeft vooral gebruik gemaakt van het harde werk van Berend 🤪

Het was heerlijk om Pascal en Berend over te hebben. Precies zoals we ons natuurlandgoed voor ons zien in de toekomst: een mooie plek die we kunnen delen met onze vrienden en met de mensen die we nog gaan ontmoeten.

Berend, Pascal, dank jullie wel voor al jullie hulp met het puinruimen, het elektriciteitsplan en alle andere klussen in en om het huis. En natuurlijk bedankt voor alle andere mooie momenten deze vakantie, want we hebben gelukkig ook nog andere dingen gedaan zoals het verkoelende meer induiken, uit eten gaan en Granada ontdekken. 

Wie gaat onze verbouwing doen?

Hoewel het megatof was om met onze eigen handen te werken aan onze droom, hebben we in de toekomst ook wat mensen nodig met wat meer specialistische kennis. Veel van hen hebben we al gesproken.

In vogelvlucht:

• In onze zoektocht naar een zonnepanelensysteem (je weet, off-grid, geen stroom) stuitte ik op twee Nederlanders die hier 20 minuten vandaan wonen. Ze zijn gepensioneerd en hebben als hobby: mensen in de buurt helpen met het opzetten van een off-grid stroomnetwerk. Best bijzonder en toevallig, dachten wij! Inmiddels zijn we bij hen langs geweest om naar hun systeem te kijken. En afgelopen week waren ze ook bij ons op bezoek. We hebben er een ontzettend goed gevoel bij en hebben ook echt een klik met ze, dus de kans dat we dit gaan doen is heel groot. Nu nog even de offerte afwachten! 

• Dan, de Grote Verbouwing. Vanavond om acht uur komt onze aannemer langs om zijn offerte persoonlijk aan ons te geven. In grote lijnen gaat het om: de vloeren, muren, leidingen, kabels, water- en stroompunten, afvoer, plafonds en een deel van de badkamer. Deze Juanjo spreekt alleen Spaans. Dat maakt de communicatie soms wat lastiger, maar hij is enorm professioneel en gelukkig spreken we inmiddels ook al best wat Spaans. We komen er wel uit dus :-)

• In september worden onze rejas geplaatst, oftewel spijlen voor onze ramen. Zo beschermen we het huis tegen krakers. We hebben besloten om ook aan de bovenkant van ons huis rejas te plaatsen om de kans op inbraak of vandalisme echt zo klein mogelijk te maken - het schijnt nogal veel voor te komen in deze regio. Ook voor de rejas krijgen we vanavond een offerte.

De koopakte ophalen

In de tussentijd zijn we ook nog even op en neer gereden naar Loja, een klein stadje op een uur rijden, om onze koopakte op te halen. Omdat we voor het tekenen van het contract niet in Spanje konden zijn, heeft onze advocaat dat voor ons gedaan. Het was heel leuk om hem weer te zien, en zijn vrouw, en nog leuker om het officiële document in onze handen te hebben. Kijk hoe blij Tim is! 

De prachtige natuur bij ons huis

In een van onze eerdere carta’s heb je al eens kunnen lezen dat we aan het einde van ons land een ravijn loopt waar je in kan. Tijdens deze vakantie hebben we dat al meerdere keren gedaan als we een keer géén zin hadden in klussen. 

En ook op ons land zelf wordt het steeds mooier. We zijn namelijk begonnen met het verwilderen van ons land door het plaatsen van onze twee nieuwe bomen: boom Rosa Dos (voor de oplettende lezer: de opvolger van de Rozemarijn die helaas is verpieterd) en boom Juan Pablo. We zijn voorzichtig begonnen omdat we niet zeker weten of de bomen het gaan redden nu we de bomen de komende tijd geen water kunnen geven, maar we konden ook niet wachten om alvast een begin te maken. 

En nu bijna terug naar Nederland…

Voor nu ga ik nog even verder chillen met Salto, woensdag beginnen we aan onze reis terug naar huis, snik, snik, snik.

#21 | Wat er allemaal gebeurt hier op Tierra del Salto #zomer2023

Ik schrijf dit terwijl Nino op apengapen ligt, het is 43 graden en we hebben geen vloer, laat staan een airco. Hij heeft het zwaar. Ik mocht er geen foto van maken, dus beeld je even een puffende, zwetende Nino in die ik af en toe dwing om wat te eten en vooral te drinken. Op de achtergrond hoor je David Attenborough die vertelt over sprinkhanen - heeft 'ie wat te doen.

Goed.

Dus we kwamen aan. Hadden 2.400 kilometer achter ons liggen. En vrij slechte nachten - ‘‘thuis slaap je tóch lekkerder’’, om er maar een quote van het ongemakkelijke televisieprogramma Bed & Breakfast in te gooien.

Toch zo blij als een ei natuurlijk, wij allebei. We reden voor de eerste keer als officiële eigenaren het landgoed op. En het gevoel dat daarbij komt kijken is onbeschrijfelijk - denk aan een verliefde puber na z’n eerste zoen, zoiets. Of een glas water na een paar uur puin ruimen in de Spaanse warmte, daarover later meer.

De moeheid was trouwens ook onbeschrijfelijk.

Toch ging ik direct door naar de IKEA in Málaga, twee uur verderop. Want bedden stonden er nog niet. En op een betonnen vloer slapen, daar word je nóg moeier van, zo besloten we. Nino gaf ondertussen onze spullen een plek, zodat de boel een beetje georganiseerd zou zijn. Af en toe overleg. Vergiet kopen? Een gasstel? Wel of geen extra bestek? Hoe gaat ‘ie daar?

Jeej, de bedden zijn er. Maar waar zijn de…?

Na twintig keer vragen waar de matrassen staan, de uitgang is, waar de parkeerplaats ook alweer is en hoe ik nou het snelste naar het magazijn kom - mijn Spaanse lessen betalen zich nu uit - een lange reis terug.

00.30. Ik reed Tierra del Salto weer op. En belangrijker: we hadden bedden, olé, olé, olé!

En natuurlijk een pan, een prullenbak, een koksmes, bakjes, borden…

…shit.

De helft was weg. Gewoon weg. Na even nadenken realiseerde ik dat het gestolen moest zijn toen ik twee minuten met iemand van de klantenservice een praatje maakte en ik even niet oplette. Kosten van dat praatje: € 200. Laat ik het positief bekijken: ik kán een praatje maken, in het Spaans.

De volgonde ochtond.

Terug naar de Ikea, en samen meteen maar een zuinige koelkast bij de Mediamarkt gekocht. Een showmodel, dus korting. Olé!

Koelkast doet het niet

Iets met dat een koelkast heel even heel veel stroom nodig heeft om op te starten. En dat trok onze zonnegenerator niet. Joder.

Dus gingen we naar de Mediamarkt in Granada, een stúk dichterbij. Maar daar konden ze onze koelkast niet terugnemen - want: showmodel. En de koelkast die we wél wilden, bij de Decathlon in Granada, daarvan was het kabeltje gestolen. Dat ontdekten we gelukkig in de winkel, dat dan weer wel 😊

Dus ik weer terug naar Málaga. Kon Nino intussen verder met puin ruimen, spullen uitpakken en organiseren, dat soort dingen.

Score in Málaga: de maximale twee:

1. Koelkast ingeleverd bij de Mediamarkt, dus geld terug

2. Nieuwe camping-koelkast bij de Decathlon gehaald, mét kabeltje

Olé.

Score op Tierra del Salto:

1. Tassen uitgepakt en gereorganiseerd

2. De boel een beetje aangeveegd, afwas gedaan, accu van onze zonnegenerator opgeladen

Super-olé.

Aan de slag met puin, een ‘badkamer’ en mucho más

Konden we eindelijk écht gaan puin ruimen. Ongeveer 381 emmers aan zand, stof, stenen, glas en plastic hebben we door de ramen naar buiten gekieperd. En zo zag ons huis er na emmers gooien en wat profisorische oplossingen bedenken, ineens best leuk uit:

Eén kant van onze slaapkamer

Onze keuken, we gaan het gasstel nog aansluiten

Onze oplaadbare camping-koelkast, aangesloten op onze zonnegenerator

Onze afwashoek en de ‘badkamer’ aan de binnenkant

Onze ‘buitenbadkamer’

Nuttige gesprekken, totaal ander beeld van de verbouwing nu

Intussen spraken we Samantha, de makelaar met wie we contact hebben gehouden, Antonio, de deuren- en ramenmaker en een paar Nederlanders in de buurt die zich hebben toegelegd op het regelen van off-grid-systemen voor stroom en water.

Een wereld ging open.

Kosten bleken mee te vallen.

Het proces bleek anders te moeten.

Tegelijkertijd moeten er allemaal dingen die we nog niet hadden bedacht.

En hoeven sommige dingen die we wél hadden bedacht juist niet.

Ons nieuwe plan

We hebben de fasekaart bijgewerkt. De volgende update doen we dat weer, want dan weten we weer meer. Dit is zoals we het nu voor ons zien:

Waarom zo?

• Omdat het toch handiger blijkt de kozijnen af te werken en de ruiten te plaatsen als de vloeren en muren zo goed als klaar zijn

• Omdat blijkt dat we voor minder geld dan we dachten een compleet zonnesysteem kunnen aanleggen

• Omdat we hopen en denken dat we een groot deel van fase 4 komend voorjaar kunnen doen

En dan willen we winter 2024 voor het eerst een half jaar achter elkaar hier zijn.

Waarschijnlijk verandert dit allemaal nog honderd keer. En dat hoort erbij.

Intussen maken we een lichtplan, bedenken we waar de leidingen moeten komen en vragen we een aannemer om een offerte te maken voor fase 4. Benieuwd hoe goed onze schatting is.

Oh, en morgen komt Berend en volgende week komt Pascal. Dan kunnen we:

• De vijgenbomen omzagen - de wortels kunnen de fundering aantasten

• Nog meer puin ruimen in de kamers die we niet gebruiken

• Verschillende bomen planten

Tot de volgende update 😄

#20 | Qué guay! De Tierra del Salto Podcast is er 🥳

We hebben dus een podcast

De Tierra del Salto Podcast.

In de eerste aflevering beantwoorden we vragen van jullie, onze volgers. Geen idee waar de volgende over gaat. Kan van alles zijn. Misschien doen we wel weer een vragenrondje. Die vragen kan je hier aanleveren, voor de volgende. Dit keer waren aan de beurt:

• Vera

  • Doe allebei je ogen eens dicht en zie jezelf over 5 jaar in Jayena en beschrijf een dag: wat zie je, hoor je, voel je, ruik je, proef je en wat doe je?

• Merel

  • Jullie hebben een duidelijk concept wat jullie willen. Maar hoe zorg je ervoor dat die cultuur blijft op het moment dat er gasten over komen die een ander idee hebben?

• Pascal

  • Wat zijn leuke dagtripjes bij jullie vandaan?

  • Ik blijf een paar dagen bij jullie tijdens een langere vakantie, kan ik kleding wassen?

  • Ben ik welkom met dieren/kinderen?

  • Is het er ook geschikt voor ouderen?

  • Kan ik er met OV komen?

  • Kan ik bij jullie eten/ontbijten?

  • Moet ik beddengoed en handdoeken enzo zelf meenemen?

  • Kan ik mijn auto opladen?

  • Kunnen jullie iets vertellen over het plaatsje/dorpje/de locatie?

  • Kunnen we in de buurt goed wandelen/fietsen/zwemmen?

• Martine

  • Waar kijken jullie het meest naar uit binnen het project? Voor wie zijn de retraîtes?

• Roy

  • Zijn jullie al eerder lang weggeweest uit Nederland en zo ja, wat zijn de dingen die je dan mist? En heb je ooit heimwee gehad? Wanneer is de eerste Ik-Vertrek aflevering?

• Lisa

  • Ik zou wel willen weten of jullie ook aan wat zelfvoorziening gaan doen. Denk aan fruit uit eigen grond. En wat jullie tips zijn wat betreft zakendoen met Spanjaarden. Wat zijn de do’s en dont’s?

Luister je mee?

#19 | Fase 2 is halverwege, maar ook de Ik Vertrek bingokaart krijgt meer kleur

In de vorige update las je dat onze aannemer Luis vol enthousiasme is begonnen aan het metsel- en cementwerk dat nodig is om onze ramen en deuren straks te plaatsen. Y Luis hace muy bien su trabajo! Sterker nog, hij heeft deze week zijn klus zo goed als afgerond. Dat betekent dat we halverwege fase 2 zitten, want Antonio (je weet wel, die van die cristalería) heeft de juiste maten opgenomen en heeft al materiaal besteld. De ramen en deuren worden dus nú gemaakt.

Als alles volgens planning gaat, duurt het niet lang meer voordat de ramen en deuren in het huis zitten. Ruim op tijd dus voor onze maand in Spanje deze zomer, waar we in onze finca gaan kamperen. En hoe leuk: onze vrienden Pascal en Berend komen langs en helpen mee met het planten van bomen en het maken van buitenmeubels 😄 

Toch dat tweede Ik Vertrek bingopunt…

Hoewel we meer dan súper feliz zijn met onze aannemer Luis, hij begon wel een kleine week later dan afgesproken. Geen ramp natuurlijk, maar toch betrapten we onszelf, en vooral ik, Nino, op de gedachte ‘‘Nou, het is toch wel een mañana mañana cultuur, hoor”. We moeten niet zo zeuren natuurlijk, want het is op tijd en het ziet er allemaal vast heel goed uit. Maar toch. Toch mogen we Rob bedanken voor zijn inzending: Rob, bedankt en gefeliciteerd!

Over die Ik Vertrek bingopunten gesproken. Met de houtwormen is het helemaal goed gekomen. Nou ja, met die wormen niet, maar het hout dan natuurlijk hè? Luis was zo vriendelijk om een foto te sturen. Als je heel goed kijkt zie je nog steeds niks:

Tot de volgende update! 

#18 | De verbouwing is begonnen... en we hebben ons eerste Ik Vertrek bingopunt gescoord 🫣

Olé, olé en salud op Luis, onze aannemer die vol enthousiasme én voor een fijne prijs is begonnen met het klaarmaken van de gaten waar de deuren en ramen straks in komen:

Foto met dank aan Samantha, de makelaar die Luis als vriendendienst heeft rondgeleid en geïnstrueerd. Luis, zet 'm op! We hebben in ieder geval heel hard op je geproost vanuit Nederland:

En toen scoorden we ons eerste Ik Vertrek bingopunt

Hoor je het spannende Ik Vertrek daar-komt-een-lekkage-aan-liedje in je hoofd? Geruststelling: het is geen lekkage - duh, er is nog niet eens water.

Wat dan wel?

We hebben huisdieren. Van die houtvretende, weet je wel?

Houtwormen, die inderdaad, what’s in a name, hout vreten. @MartineNederveen, dank voor je inzending en gefeliciteerd, die van jou is de eerste.

Maar, no pasa nada. We hebben een houtwormbestrijder gevonden én de opdracht gegeven om die putas de madera te verzoeken naar het hiernamaals te verhuizen.

Maar goed, eerlijk is eerlijk, de nieuwe tussenstand:

Toch is het belangrijkste: de verbouwing is begonnen en het gaat muy bien tot nu toe 😌

Of dat zo blijft, lees je in onze volgende update.

#17 | Off-grid leven is een waterput graven. Cómo werkt dat straks?

Misschien las je eerder hoe we onze nutsvoorzieningen willen regelen. Want jezelf aansluiten op het reguliere stroom- en waternetwerk op de campo Español, dat gaat niet zomaar. Want gebieden zijn te uitgestrekt, waardoor het heel duur is om je daarop aan te sluiten. Zonnepanelen, en dus stroom, dat lijkt niet zo’n groot probleem te worden. Water, dát wordt een lastigere opgave op de allerzonnigste plek in Europa.

Illegale waterputten

Naar schatting zijn er ongeveer een miljoen illegale waterputten in Spanje. Een groot deel daarvan wordt gebruikt door de agrarische sector om de gewassen of het vee van water te voorzien. Elk jaar komt daar ongeveer 7.000 hm3 uit. Dat is nogal veel voor een regio die zoals gezegd vaak te kampen heeft met droogte.

De andere waterputten zijn geboord vlakbij huizen, die net zoals ons huis, niet kunnen worden aangesloten op het waternetwerk.

Graven naar legaal water

Nou gaan wij wél voor een legale waterput. En dat moet ook mogelijk zijn. We voldoen namelijk aan alle regels voor een vergunning. Eén van die regels is bijvoorbeeld dat binnen een omtrek van honderd meter geen andere waterput mag staan. Dat is op ons natuurlandgoed natuurlijk niet echt een probleem. Een (mogelijk!) groter probleem gaat zijn: ga je water vinden? En hoe diep moet je graven?

Het laten boren van een waterput is muy caro. Dat kost namelijk al snel duizenden euro’s. En je weet vooraf niet hoeveel het gaat kosten. Want je weet niet hoe diep je moet boren om water te vinden. Is dat 25 meter of misschien wel 300 meter? En misschien vind je wel water, maar is na twee maanden je ‘waterreservoir’ opgedroogd. Dat betekent dat je weer opnieuw moet boren. 

Een alternatief zou een grote watertank kunnen zijn, die je eens in de zoveel tijd laat vullen door een waterbedrijf in de buurt. Het voordeel is een zekere levering van water. Het nadeel: water kan in de toekomst weleens duur gaan worden. Vooralsnog willen we dus gaan voor een waterput, mét de risico’s die daaraan kleven.

Stay tuned tot na de zomer

Als we in augustus weer in Spanje zijn gaan we de mensen van het waterbedrijf ontmoeten om onze kansen in te schatten. Hoe dat gaat aflopen, hoor je na de zomer 😁

#16 | Olé, olé, het is rond 🥳🥳

Finalmente, alles in rond, olé! De afgelopen maanden waren zo nu en dan, hier en daar, best zenuwslopend - en soms meer dan dat. De ontlading nam dus moeilijk voor te stellen proporties aan toen de makelaar ons belde met het goede nieuws: de eigenaar had al het papierwerk rond én een afspraak gemaakt bij de notaris voor de overdracht.

De cava stond al koud in onze koelkast, en wij stonden klaar om te proosten. Maar je weet inmiddels hoe het gaat: één uur voor de afspraak werd de afspraak afgezegd. Het ging dus wéér niet door. Joder.

Maar: er was een goede reden voor. Iets met een kind en een ziekenhuis, dus dat was natuurlijk belangrijker dan die paar dagen extra wachten. En blijkbaar kwam het snel goed met dat kind, want drie dagen later stond er een nieuwe afspraak, om 11.30.

Wij zaten op dat moment in de auto op weg naar de Ardennen voor een weekendje weg. Zo zag dat moment eruit:

Tijdens een, uiteraard, regenachtige tussenstop bij een, uiteraard, inspiratieloos tankstation langs een drukke snelweg, zagen we het contrast tussen waar we vandaan willen en waar we naartoe willen extra helder. Dus dachten we, dát zetten we even voor je achter elkaar. Dan heb je daar een beeld bij 🤪

Ons geluk valt moeilijk in woorden te vatten. We hebben nog nooit zoiets gevoeld. Omdat we nog nooit iets zó graag hebben gewild. Omdat we al een jaar bezig zijn met het bezichtigen, onderzoeken en aankopen van het land en omdat we bergen en bergen en bérgen werk hebben verzet om het allemaal voor elkaar te krijgen.

Dat het nu is gelukt, voelt fantastisch en surrealistisch tegelijkertijd.

Zoals je misschien al had gezien, hebben we ook onze website volledig vernieuwd. En kunnen we eindelijk de naam van ons natuurlandgoed met je delen: Tierra del Salto, ofwel Land van de Sprong. Een naam die perfect past bij wat we voor ogen hebben: een plek waar mensen komen om een sprong te maken in hun leven of in hun werk, met de natuur als basis en met ons als gids.

Kijk lekker rond, dan snap je wat we precies gaan doen. Kijk bijvoorbeeld bij ‘verblijf’ of ‘retreat’, of lees ons verhaal om een indruk te krijgen van onze visie achter Tierra del Salto.

Bedankt lieve mensen

Dankjewel lieve vrienden, familie, meelezers, kennisdelers, sponsors. We zijn jullie dankbaar, want we weten heel goed dat de sprong die we samen wagen, mogelijk is dankzij de fantastische mensen om ons heen.

En nu? Nu gaan we het nieuws laten indalen en zwemmen in het geluk dat het ons brengt. Volgende keer meer over de volgende stappen.

Besos.

😘😘

#15 | Niks wachtstand, hup, volgende fase

Zoals jullie in eerdere updates lazen, is ons huis off-grid. Concreet betekent dat: we zijn niet aangesloten op het water- en stroomnetwerk. Dat gaan we dus zelf regelen, die voorzieningen, met een off-grid zonnesysteem en een waterput of -tank.

Dus onze volgende uitdaging, (ja, we zitten nog in de wachtstand, maar ja, we gaan alvast verder) na de aankoop en de plaatsing van de ramen en deuren: zorgen dat we onze telefoon kunnen opladen aan het stopcontact en onze dorst kunnen lessen met water uit de kraan na een uitputtende dag klussen onder de Andalusische zon. 

We hebben het bedrag voor de ramen, deuren en de eerste spullen om te casco-glampen bijna bij elkaar, dus sponsor vooral voor die volgende ‘'off-grid-fase’'. Voor jouw overzicht, we zijn dus met drie fases tegelijk bezig:

• Fase 2: geld bij elkaar, werk moet nog gebeuren

• Fase 3: zijn we nu voor aan het sparen

• Fase 4: gaan we binnenkort voor sparen, en hebben we het hardste hulp bij nodig, zowel qua sponsors als kennisdelers

Waarom niet gewoon aansluiten op het water- en stroomnetwerk?

In veel landen in Europa is het niet nodig om zelf een off-grid systeem op te zetten. Omdat landen dichtbevolkt zijn en het daarmee makkelijk is om je huis, caravan of auto aan te sluiten op het aanwezige water- en stroomnetwerk.

In andere, dunner bevolkte landen, is dat moeilijker. Simpelweg omdat er weinig mensen op een groot stuk land wonen en het daarmee kostbaar is om voor al die mensen een netwerk aan te leggen, inclusief die gekkies in de middle of nowhere, zoals wij. Dan zegt de overheid: doe dat maar lekker zelf. Prima, want in ruil daarvoor zijn we onafhankelijk en kijken we uit op bergketens zonder bebouwing.

Omslachtig is dat allemaal wel, en duur is het zeker. Maar eigenlijk vinden we het wel tof, want hoe cool is het om zelfvoorzienend te leven?

Wel goed om over na te denken

• Hoe speel je in op het feit dat de zon niet altijd schijnt? Gelukkig is dat in Andalucía minder een dingetje dan in Nederland.

• Wat voor systeem hebben we nodig om ook in de avond en de nacht genoeg stroom te hebben?

• Hoe zeker van water ben je met een waterput? Droogt je waterbel op? En hoe schat je dat in?

• Hoeveel panelen hebben we nodig voor het aantal apparaten dat we willen gebruiken? Wat voor omvormer willen we en hoe groot moet de batterij zijn? Tot hoeveel capaciteit kunnen we uitbreiden als we straks gasten hebben?

• Off-grid betekent ook geen riolering >SEPTICTANK ALERT< 

En dat is nog maar een kleine greep uit de vragen die we nog moeten beantwoorden.

We willen deze nieuwsbrief dus afsluiten met een oproep: weet jij hier meer over? Ken jij iemand die hier meer over weet? Of heb je een andere tip? Let us know! Naast onze eeuwig dankbaarheid, trakteren we je op een avond Spaanse tapas + je hoofd die pontificaal de show steelt op onze help-mee-pagina.

We hopen van je te horen :-)

#14 | De wachtstand betekent niet dat we stilzitten + doe je mee met Ik-Vertrek-bingo?

‘‘Is de overdracht nou al rond’’, vraagt zo’n beetje iedereen die we spreken. Nee. We wachten ‘‘met geduld’’ af. Not. Gelukkig hebben we nog wel alle vertrouwen in dát het rond komt en bovendien hebben we onze hoopgevende Andalusische rozemarijn-vriendin Rosa geplant op ons land, dus dat kan niet misgaan.

Maar.

Dat de overdracht nog niet rond is, betekent niet dat we niks aan het doen zijn.

Van yurts naar containers naar verhuizen naar de eerste spullen daar kopen

Yurts werden het dus niet, las je vorige keer. Containers worden het nu ook niet. NU niet. Later wel. Maar we bedachten dat we straks in augustus, als we die kant op gaan, net zo goed in het casco kunnen casco-glampen. En dat we dan daar, later, lokaal een container kopen.

Toen dachten we, dan regelen we gewoon de verhuizing en nemen we alvast alles mee wat we de afgelopen tijd aan spullen hebben verzameld. Maar ja, de meeste van die spullen hebben we ook nodig om Nino zijn appartement te blijven verhuren de komende jaren. Dus laten we die staan, vertrekken we met ons Franse vliegende tapijt naar Andalucía en kopen we de hoogstnodige spullen daar.

Onze casco-glamping voorbereiden

Aangezien we gaan casco-glampen en er geen aansluting is op de rioloering, verdwijnt alles wat we gebruiken de grond van ons natuurlandgoed in. Dat moet natuurlijk allemaal ecologisch afbreekbaar zijn. Dus zijn we alvast bezig met een zoektocht naar douche- en poetsspullen die lief zijn voor de natuur. Tips zijn welkom, gebruik de comments of mail ons.

Verder hebben we nog honderdenéén andere dingen nodig, zoals een douchezak en een aggregaat om onze telefoons op te laden. Genoeg om uit te zoeken dus, en dan hebben we het nog niet eens gehad over de organisatie rond een dertig uur durende autorit met een puppy en het bouwen van een tijdelijk composttoilet. Otra vez, tips welkom.

De nieuwe website bouwen

We zijn ook alvast de nieuwe website aan het bouwen - ‘‘zou je dat nou wel doen, je weet nog niet eens zeker of het wel doorgaat, toch?’’

Ja, dat zouden wij nou wel doen.

Dus, die komt er. Inclusief nieuwe naam, namelijk de naam van ons natuurlandgoed, CLIFFHANGERRRRRR.

Ik-Vertrek-bingo

Speciaal voor de Ik-Vertrek fans: Ik-Vertrek-bingo. Ja, dat we niet meedoen aan het televisieprogramma, wil niet zeggen dat we niet kunnen Ik-Vertrek-bingo’en.

Hoe werkt het?

Hieronder zie je twintig vakjes. Die vakjes zijn nu nog leeg en groen. Aan jullie, onze trouwe volgers, de taak om die bingokaart te vullen.

De vraag is dus: wat zijn de meest gemaakte fouten / missers / gênante momenten die je op Ik Vertrek voorbij hebt zien komen? Mail ze naar hallo@naarandalusie.nl of zet ze hieronder direct in de comments. De leukste twintig komen op de kaart. Leef je gerust uit, lever er zoveel aan als je wilt - ja jij, je weet dat ik het tegen jou heb.

De spelregels:

1. Maken wij een fout / misser / gênant moment mee en weten we het zeker? Dan kleuren we het vakje rood.

2. Maken wij een fout / misser / gênant moment mee, maar twijfelen we of het bingo is? Dan bepalen jullie, onze carta-lezers, of het vakje groen blijft of rood kleurt. Lees je de carta nog niet, meld je dan als de sodemieter aan.

De bingokaart komt op de nieuwe website, als de overdracht eindelijk-eindelijk rond is, op een aparte pagina. Dan weet je dus altijd hoe we er blooperwise voor staan :-)

Go!

Hablamos Español?

Sí, dat gaat best goed. Nino gaat al een maand of twee elke week naar Spaanse les en leest intussen zijn eerste Spaanse boek.

Zelf heb ik vorige zomer mijn A1 afgerond, dankzij mijn lerares Francisca Diaz Martinez. Verder ga ik elke maand naar een language exchange meetup in Rotterdam en heb ik sinds deze week een ‘intercambio-maatje’ - ik wandel elke week met een Spaanse om te oefenen met mijn Spaans, en zij met haar Nederlands. En als Salto het toelaat, ga ik komende zomer voor mijn A2 😁

Verder oefenen we elke dag aan tafel met wat Spaanse woorden en zinnen. Entonces, estamos practicando mucho.

#13 | Yurts! Of toch containers?

Zoals jullie op onze website hebben kunnen lezen is het de bedoeling dat binnen nu en een jaar twee Mongoolse yurts verijzen op ons natuurlandgoed. Dat idee vinden we nog steeds heel tof, maar misschien vinden we iets anders nóg toffer: containers. ‘‘Dat is toch iets heel anders?’’, hoor ik je vanachter je beeldscherm denken. 

Ja. En nee.

We kwamen op dit idee omdat, hoe zullen we het formuleren, een yurt geen bijzonder budgetvriendelijke optie is en de bodem van onze portemonnee in zicht is. Een container biedt dan uitkomst. Die is uiteindelijk, nadat we ‘m hebben omgebouwd, even duur. Maar in aanschaf is een container veel goedkoper.

Dus kunnen we al veel eerder een kamp bouwen in de buurt van het huis, voor tijdens de verbouwing. Daarna kunnen we ‘m stap voor stap, euro voor euro, maken tot wat ‘t uiteindelijk moet worden, een soort hobbit house:

We gaan ‘m dus verwerken in ons natuurlandgoed, want de container zelf is natuurlijk niet bepaald living in harmony with nature. Dus: grond eromheen, grond eroverheen, en dan gras en planten. Hallo natuurhuisje, hallo dikke aarde-isolatielaag, hallo dit-wil-toch-iedereen?

Begin augustus met container én Salto daarheen

We staan nog in de wachtstand, het contract is nog niet rond. Maar dat duurt nu echt, écht niet lang meer. En intussen zijn we met de plaatselijke cristalería bezig met de voorbereidingen voor de ramen en deuren. Die worden geplaatst nadat we hebben getekend.

Dat betekent dat ons betonnen casco binnenkort goed beschermd is tegen de elementen en dat we deze zomer kunnen kamperen in ons eigen huis, op ons eigen land. Als het financieel lekker gaat, laten we de container overkomen, met alvast een hoop spullen die we de afgelopen tijd hebben verzameld.

Oh, en Salto gaat natuurlijk ook mee - hadden we je nog niet verteld dat we over zeven weken onze puppy gaan ophalen? Ons nieuwe familielid is deze week geboren, één van de cutiewoefie’s hieronder 👇

#12 | Waaróm gaan we dit avontuur eigenlijk aan? De Tim-editie

Vorige keer las je dat de overdracht is uitgesteld. De eigenaar heeft inmiddels een contract getekend waarin staat dat hij een flinke boete moet betalen als hij zich uit de deal terugtrekt. En onze geplante rozemarijn Rosa die nu op ons land staat, symboliseert ons vertrouwen in de aanstaande overdracht en wacht trouw op ons volgende bezoek als officiële nieuwe eigenaren. Het komt dus goed allemaal. We staan alleen nog even in de wachtstand. 

Een goed moment om wat dieper in te gaan op het waarom achter ons avontuur. En omdat het mijn beurt is voor een update, begin ik dat waarom bij mezelf - Nino is de volgende keer aan de beurt als we weer in zo’n wachtstand staan. 

Kijk, Rosa, onze rozemarijnplant, houdt de wacht totdat wij met onze sleutel het land op lopen 👉

Als kind wist ik al: Nederland is voor mij niet het beloofde land

Er zijn vast meer mensen die als kind riepen: ‘’later als ik groot ben ga ik in een ander land wonen.’’ Ik was zo’n kind. En ik deed zo’n uitspraak niet alleen tijdens een leuke vakantie in het buitenland.

Waarom? Als kind begreep ik er niks van waarom mensen ooit besloten om in een moeras te gaan wonen waar het zo’n zeven tot acht van de twaalf maanden hard waait, veel regent, de zon weinig schijnt en de hemel meestal grijzer is dan mijn toen nog levende oma. En dat begrijp ik nog steeds niet.

Bovendien: ik had een ongelofelijke hekel aan kou. Mijn moeder vertelde me laatst nog dat ik als kind altijd blauwe lippen had van de kou. En ook nu merk ik als ik buiten rondloop: waar veel andere mensen okay zijn met een trui en een jasje, loop ik te blauwbekken terwijl ik een merinowol onderhemd, een t-shirt, een trui en een op -20 graden gebouwde Patagonia-jas draag, uiteraard met leren handschoenen en een wollen shawl. 

Kortom: dit klimaat is niet voor mij. 

Niet alleen bij het klimaat zelf voel ik me niet thuis. Eigenlijk is het vooral de invloed die het klimaat heeft op de manier van leven. Tijdens mijn reizen door warmere landen, viel me dat steeds meer op.

In een warm klimaat, zijn de mensen zelf ook warmer. In een warm klimaat speelt het leven zich niet binnen, maar buiten af. In een warm klimaat is er meer aandacht voor het sociale aspect van het leven en hechten mensen meer waarde aan andere zaken dan werk en spullen.

Een goed voorbeeld daarvan is de natuur en de dieren en planten die er leven. Ook de omgangsvormen zijn er warmer. Mensen raken elkaar vaker aan, lachen meer en tonen hun emotie uitbundiger dan in de Noordelijke landen. En doordat er meer buiten wordt geleefd, zoeken mensen elkaar vaker op, maken ze tijd voor een praatje en is het heel normaal om bij elkaar aan te schuiven - zonder dat een week van tevoren te moeten afspreken. Ook de gespreksonderwerpen zijn anders. Er wordt minder over werk gepraat en meer over ‘het leven’.

Die manier van leven past mij beter. Want voor mij voelt het logischer om hoofdzakelijk buiten te leven; ik geloof dat de mens buiten hoort, niet tussen vier muren. Voor mij is het een verademing om mijn energie kwijt te kunnen en omgeven te zijn door natuur in plaats van steen en asfalt. Voor mij is het een bevrijding om mezelf niet steeds in zes lagen kleding in te hoeven pakken om relaxt buiten te kunnen lopen. Ik raak niet overprikkeld van de striemende windvlagen die langs mijn oren suizen. En omdat het bijna altijd aangenaam is buiten, hoef ik minder te plannen, waardoor het leven vrijer en spontaner aanvoelt. 

Hoeveel invloed dat op me heeft, merk ik als ik op zo’n plek ben, maar ook als ik hier in Nederland ben. Met name de periode van corona was, zoals voor veel mensen, een periode waarin je je realiseert wat je belangrijk vindt in het leven. Ik hoorde mensen klagen over de lockdownmaatregelen. ‘Er kan zo weinig’. ‘Er is niks te doen’. ‘Ik voel me opgesloten’.

Ik realiseerde me toen: dat is precies hoe ik me voel in Nederland tijdens de herfst en winter. Ik heb tien keer liever die coronamaatregelen met goed weer dan geen coronamaatregelen onder een dik wolkendek, harde wind en veel regen. Het Hollandse klimaat, dat is míjn lockdown. Toen ik me dat eenmaal realiseerde, wist ik het zeker: dit is niet het land waar ik kan leven zoals ik denk dat het leven zou moeten zijn.

Ook de maatschappij voelt voor mij in toenemende mate vervreemdend aan

De afgelopen jaren is de gehaaste, geplande, op werk gefocuste manier van leven in Nederland me meer en meer gaan tegenstaan. Door de manier waarop ik mijn werk heb ingericht, hoef ik gelukkig niet mee in de dagelijkse routine die veel mensen volgen. Tegelijkertijd zorgt dat ervoor dat ik van een afstand zie hoe het grootste deel van de maatschappij draait en hoe vreemd ik dat eigenlijk vind.

Ik zie het als ik ‘s ochtends naar buiten kijk. Ik hoor het als anderen erover vertellen. ‘s Ochtends vroeg gaat de wekker, haasten, haasten en dan naar werk - werk waarvan de meeste mensen niet kunnen zeggen dat ze het écht leuk vinden. Acht uur later zie ik hetzelfde gehaaste circus, maar dan andersom. Toeterende, geïrriteerde automobilisten. Stinkende files. Knetterende brommers die voorbij sjezen. En dat alles temidden van een kale, stenen bak, afgewisseld met asfalt en parkeervakken. 

Hoe meer ik er bij stilsta, hoe absurder ik het vind om zo te leven. En hoe meer ik besef: dit is niet mijn maatschappij, niet mijn manier van leven.  

Hoe anders het leven kan zijn

Begrijp me niet verkeerd. Ik snap dat het allemaal wat aanvoelt als een rant over een land waar ‘we’ alles goed hebben geregeld. Een land waarin de meeste mensen ontzettend vriendelijk zijn, waar we economische welvaart kennen en bovendien: op ‘alle lijstjes’ doet Nederland het hartstikke goed. Dus voor alle duidelijkheid: ik ben dankbaar voor wat Nederland me heeft gebracht en ik realiseer me dat ik veel kansen nooit had gehad op veel andere plekken in de wereld. Om nog maar niet te spreken over de fantastische vriendschappen die ik hier heb opgebouwd. Die zijn van onschatbare waarde en dat is het enige wat me op onbewaakte momenten beangstigt bij de gedachte zo lang ergens anders te zijn - en misschien ooit wel permanent.

Anyway. Die lijstjes die ik noemde, dat zijn niet míjn lijstjes. welvaart is iets anders dan welzijn. Dat ‘dingen goed geregeld zijn’, is voor mij niet het belangrijkste criterium. Een goed draaiende economie doet mijn hart niet sneller kloppen. En ik ruil de ‘Hollandse nuchterheid’ met alle liefde voor de warme, uitgesproken omgangsvormen die het Zuiden van Europa zo kenmerken.

Doe mij maar een omgeving die hoog scoort op míjn lijstjes. Op buiten leven, op aandacht voor goed en uitgebreid eten, op een relaxt leven met veel vrije tijd, op gastvrijheid, op de tijd nemen voor elkaar, op uitgestrekte natuur - en nee, polderlandschap waar we koeien gevangen houden langs netjes aangeplante rijtjes bomen, dat vind ik geen natuur.  

Dat leven ervaar ik in Andalucía. En ik heb ook ervaren wat dat met me doet: ik kan mijn energie kwijt, voel rust en ruimte in mijn hoofd, voel de zon op mijn huid en de warmte aan mijn lijf, ik ben veel minder vaak overprikkeld, ik slaap beter, ik lééf en voel een diepe verbondenheid met de natuur. 

Ok, lang leven Andalucía dus. Maar waarom dan zo’n groot avontuur? Je kan toch ook lekker vaak op vakantie?

Ja, we kunnen ook vaak op vakantie. En ja, we kunnen er ook een kant en klaar vakantiehuis kopen in plaats van een off-grid casco op tweeënhalve hectare grond waar nog alles aan moet gebeuren, en dat terwijl we zelf nauwelijks tot geen kluservaring hebben.

Maar juist de grootte van het avontuur, de oneindige creativiteit die we erin kwijt kunnen en het feit dat er altijd, altijd, altijd mogelijkheden zijn om het project verder uit te bouwen, precies dat spreekt me aan. Het is maximaal avontuur, maximale uitdaging, maximaal creatief kunnen zijn. En als er drie dingen zijn die mij gelukkig maken…je snapt ‘m wel.

Bovendien: het kán. Het voelt als een enorm voorrecht om dit te kunnen doen, want…

• …ik heb de liefde van mijn leven gevonden om zo’n groot avontuur mee aan te gaan.

• …ik ben op een punt in mijn leven waarop ik in staat ben zo’n groot avontuur aan te gaan. 

• …Nino en ik hebben de gezondheid, de energie, de inspiratie, de relatie met elkaar en met alle fantastische mensen om ons heen om het avontuur aan te gaan en alle pieken en dalen die erbij komen kijken te kunnen omarmen - okay, dat moet allemaal nog blijken, maar wie beren op de weg ziet, komt waarschijnlijk meer beren tegen dan wie zich focust op de weg zelf.

Nog één reden. Ik ga een ander vak beoefenen.

Voor wie het nog niet wist: over een paar jaar ben ik geen copywriter meer. Zoals ik altijd heb gezegd dat ik naar een ander, warmer land wilde, zo heb ik ook altijd gezegd dat ik op een gegeven moment in mijn leven iets totaal anders wilde gaan doen.

Dat totaal andere, dat heeft de afgelopen jaren langzaam maar zeker vorm gekregen. Wie me kent weet: ik ben me steeds meer gaan toeleggen op persoonlijke ontwikkeling, mindfulness, de kracht en wijsheid van de natuur en alles wat daarbij hoort. Ik voel dat daar mijn hart naar uitgaat en ik kan niet wachten om daar mijn werk van te maken. 

Dus ga ik me de komende jaren omscholen in die richting en met alle kennis en kunde die dat me gaat brengen, aan de slag op ons natuurlandgoed in Andalucía. Vanuit die kennis en kunde ga ik onze bezoekers helpen bij de vragen en problemen waar ze tegenaan lopen in hun leven. 

En tja, waar kan dat beter dan op een paradijselijke plek midden in de natuur? Op een plek waar alle ruis wegvalt, vrijheid oneindig is en de omgeving je inspireert een belangrijke stap in je leven te maken?

Zo. Dat was ik. Volgende keer Nino.

Nu weet je precies waarom ik ons Andalusische avontuur aanga. Volgende keer is het de beurt aan Nino. Dus, hasta la próxima. 

#11 | Hoe het toch anders liep, waarom we trots op onszelf mogen zijn

Zoals je in de vorige update las, waren we maximaal in de gloria. Want we zouden al tijdens ons verblijf in Andalucía, op 3 januari, gaan tekenen. Dat hadden we van tevoren gehoopt natuurlijk, maar absoluut niet verwacht.

Helaas kregen we op 2 januari, laat in de avond, een telefoontje van de makelaar. De eigenaar wilde de verkoop van de finca uitstellen omdat hij een truc wilde uithalen met de agencia tributaria, de Spaanse belastingdienst.

Wat een onverwachte klap in ons gezicht was dat Hoewel we het best begrepen van de eigenaar, was het voor ons extreem teleurstellend. Want de overdracht zagen we als hét officiële startpunt van ons grote avontuur. En omdat we daar in Spanje zélf onze handtekening zouden zetten, in plaats van onze advocaat, terwijl wij in Nederland zouden zijn. Gelukkig hadden we hem al gemachtigd. Maar ja, zelf tekenen is toch ietsje leuker. 

Toch hebben we er een mooi moment van gemaakt

Een handtekening zetten ging dus niet. We besloten er toch een mooie dag van te maken en zijn met de teleurstelling in onze buik naar het huis gereden. Nog even goed kijken. Nog even genieten van het uitzicht. En om ons vertrouwen in de toekomst te symboliseren, hebben we Rosa, onze rozemarijnplant op het land gezet:

En nu? Wachten.

Waarschijnlijk drie tot vier weken. Onze advocaat heeft een document opgesteld waarin de eigenaar en wij verklaren dat van uitstel geen afstel komt. 

We hebben ons verblijf in Andalucía op een iets minder supermegafantastische afgesloten. Maar terwijl ik deze update aan het schrijven ben in het vliegtuig terug naar Nederland, is er een heel ander gevoel dat overheerst. Trots. Trots op alles wat we in zo’n korte tijd hebben bereikt. In een kleine drie maanden hebben we onder andere: 

• De koop (bijna) rond gekregen 

• De financiering gefixt  

• Ons concept uitgewerkt 

• Waardevolle contacten gelegd en offertes opgevraagd voor de volgende fase

• Face to face geïnvesteerd in ons kleine, maar waardevolle netwerk daar

Dat is veel, en dat is veel waard. We realiseren ons dat niet altijd even goed. Dus dat het hele proces nu een klein beetje vertraging oploopt, is geen ramp. Voorlopig rest ons nog maar één ding de komende tijd: geduldig zijn. Geen kwaliteit die ons kenmerkt, maar misschien kunnen we nog wat leren van deze opgelegde oefening…

#10 | Kijk, dit is het natuurpark waar we aan grenzen

In Carta Número Cinco las je al dat ons natuurlandgoed grenst aan het natuurgebied Las Sierras de Tejeda, Almijara y Alhama. Het ligt er zó dicht tegenaan dat we onze advocaat hebben laten uitzoeken of het er niet toch toevallig ín ligt. Want als dat zo is, mogen we niets met ons landgoed.

Dat ligt het dus niet, het grenst eraan. We kijken erop uit en genieten van de waanzinnige bergketen voor ons. De kleuren die op elk moment van de dag anders zijn, en de verschillende weertypen die door het gebergte worden benadrukt, zijn overweldigend.

Dit is Las Sierras de Tejeda, Almijara y Alhama

Het natuurgebied is 40.662 hectare groot en sinds 1999 een officieel beschermd natuurgebied en draagt een aantal bijzondere juridische titels die gaan over relevantie voor de lokale bevolking, over duurzaam toerisme en over zeldzame vogels. De hoogste bergen zijn bijna 2.000 meter en kijken uit op de kust en de bekende, besneeuwde Sierra Nevada, het wintersportgebied van Spanje.

Er wonen dus zeldzame vogels én een van de grootste populaties Iberische Ibexen - een soort berggeiten, waarvan de mannen grote horens dragen.

Om het gebied in beeld te brengen voor jullie, hebben we er een eerste wandeling gemaakt. Zo krijg je vast een indruk van waar je straks op uitkijkt bij ons en waar je eindeloos kunt wandelen.

De bergen die je vanaf ons natuurlandgoed ziet, maar dan een paar heuvels verder.

Zie je die sneeuwtoppen in de verte? Dat is de Sierra Nevada.

Veel naaldbomen. Heel veel naaldbomen. Dus het park is het hele jaar door groen.

Het park zit vol stroompjes en watervallen. Tijdens onze eerste wandeling door het natuurgebied kwamen we een kleintje tegen.

Muy bonito, no?

Er komt nog meer. Mucho mucho meer.

Dit is natuurlijk maar een klein stuk van het natuurgebied. Meer volgt. Sterker nog, het natuurgebied krijgt een eigen pagina op onze website, dus stay tuned.

#9 | Het is nu zeker: we gaan de overdracht doen

Dus we zijn weer in Andalucía.

We hoopten hier te genieten, plannen te maken voor ons huis + landgoed en onze advocaat te machtigen om later de overdracht voor ons te kunnen regelen zonder dat we heen en weer hoeven te vliegen.

Maar soms gaan dingen beter dan verwacht :-)

We gaan 3 januari de overdracht al doen

We hebben onze advocaat Manuel gemachtigd om voor ons te tekenen als we niet hier zijn. Niet alleen voor de overdracht, maar ook voor allerlei andere zaken die zich eventueel voordoen als hier iets gebeurt en wij hier niet zijn.

We hadden verwacht dat het uitzoeken van al het papierwerk en de voorwaarden die we aan ons bod hadden gekoppeld, langer zou duren. Maar dat is al klaar. Alles is binnen. En Manuel stelde voor om 3 januari de overdracht te doen. Precies één dag voordat we weer terugvliegen.

Dus hebben we het geld overgemaakt:

We hebben al meer dan plannen

Nadat we onze makelaars Samantha en Miguel weer ontmoetten en bij de architect langsgingen om zeker-zéker te zijn van het feit dat ons landgoed niet in het beschermde natuurgebied ligt, gingen we langs bij de cristalería, de ramen- en deurenmaker.

Zoals dat hier blijkbaar gaat, nodigde hij ons meteen uit in zijn atelier en sprong hij in zijn bus om met ons mee te gaan naar de finca om alles op te meten. Inmiddels rijd ik als een local blijkbaar, want makelaar Miguel stond doodsangsten uit op de passagiersstoel - of neem ik die bochten toch iets te enthousiast? Lo no se.

Dus hebben we binnenkort een offerte voor het plaatsen van ramen en deuren, zoals we hebben beschreven bij fase 1. Enige wat we nog nodig hebben is een goede aannemer die de gaten waar de ramen en deuren komen netjes maakt, maar ook die hebben we al in ons vizier.

Fijn netwerk vol fijne mensen

We realiseren ons dat we al een heel team hebben van mensen die én goed zijn in wat ze doen, én een goed hart hebben én een handig netwerk vol mensen die dat ook zijn. In ieder geval gaat tot nu toe alles goed en onze mensenkennis zegt ons dat we de juiste mensen om ons heen hebben op reis naar ons natuurlandgoed.

Fun fact voor wie bij een makelaar denkt aan gladde mannen in strakke pakken en verkoperige praatjes: we hebben tapas gegeten en wijn gedronken met onze makelaars en waren vooral aan het kletsen, lachen en cadeautjes aan het uitwisselen - Samantha is net als ik hete-peper-addict, dus brachten we een pot absurd hete pepersaus voor d’r mee.

Nu wachten op de offertes.

Beelden en nog meer beelden

Omdat alles zo voorspoedig gaat en de Spaanse zon zorgt voor tweeënhalf keer zoveel energie als het Nederlandse wolkendek, hebben we al aardig wat beelden gemaakt van het huis, het landgoed en de omringende natuur. Die natuur laten we je vast zien, in update 10.

Het huis en ons landgoed, plus onze plannen daarvoor, delen we de volgende keer met je. Eerst die overdracht op 3 januari.

Tot de volgende. En fijne feestdagen. Wij vieren ze hier met vrienden en tapa’s, bij ongeveer 20 graden en een vriendelijk zonnetje.

Saludos!

#8 | Op naar Andalucía

We hadden in onze stoutste dromen niet durven dromen dat we nu, minder dan een jaar na onze eerste bezichtiging, op het punt zouden staan om ons droomhuis-plus-landgoed-to-be te kopen. Nadat twee weken geleden ons bod werd geaccepteerd, YES!, komt het nu aan op het afvinken van alle administratieve vakjes. Samen met onze lokale advocaat Manuel - en ja, de mensen met wie wij samenwerken heten echt allemaal Manuel, Miguel, Diego of Pablo 🇪🇸

Check? Dubbelcheck? Dubbelcheck gecheckt?

Zeker weten dat ons huis niet op beschermd natuurgebied staat? Check. Zeker weten dat de gemeente nooit bezwaar heeft gemaakt? Check. NIE-nummer aangevraagd, zodat we überhaupt het huis kunnen kopen? Check. Dubbelcheck. Driedubbelcheck.

Terwijl half Nederland morgen waarschijnlijk op de schaatsen staat, vertrekken Tim en ik morgen in alle vroegte voor de derde keer dit jaar naar Andalusië. Aan de ene kant om die administratie te regelen, en héél misschien zelfs al de overdracht, en anderzijds om van de fantastische winterzon te genieten, onze toekomstige ‘buurt’ te verkennen en alvast aannemers, architecten en ramenzetters te spreken. Dan kunnen we na de overdracht gelijk van start met het ontwerpen, opbouwen en inrichten van ons huis en ons natuurlandgoed.

Om jullie alvast een idee te geven hoe onze ‘buurt’ eruitziet, hieronder alvast wat plaatjes.

Embalse de los Bermejales

Dit stuwmeer zit niet altijd vol, afgelopen zomer was het zelfs bijna leeg, door de droogte. Maar met genoeg regenval is het een schitterend, azuurblauw meer. Op nog geen tien minuten rijden. Dat wordt SUPpen.

Sierras de Tejeda, Almijara y Alhama

Betoverende watervallen, lange, gevarieerde wandelingen. Sierras de Tejeda, Almijara y Alhama is sinds 1999 een beschermd natuurgebied. Het gebergte vormt de natuurlijke grens tussen de provincies Málaga en Granada. Extra bijzonder aan dat gebied is dat er een van de grootste populaties Iberische steenbokken leeft: de Iberische Ibex.

Sky Andaluz

Weinig mensen, weinig luchtvervuiling. Dat betekent dat je geweldig ver de ruimte in kunt kijken. Bij ons om de hoek vind je een state-of-the-art telescoop: Sky Andaluz.

Zo. We gaan bijna richting Andalucía. En niet te vergeten: vriendinnen Martine en Daniëlle komen op bezoek om samen met ons kerst en oud & nieuw te vieren.

We hopen dat voor jou de laatste weken van 2022 ook fijn zullen zijn, met oliebollen, potsierlijke kersttruien en veel liefde. Mocht dat dit keer wat minder het geval zijn, hopen we dat 2023 meer moois brengt.

Tot volgend jaar. Feliz navidad y próspero año nuevo.